Поэзия және проза

Тойгүл Нұржанқызы: — Көпшілігі «Мұқағали ішкіш болыпты» деп жатады. Бүгінгі жастар Мұқағалиды қалай қабылдауы керек? Шаяхмет Имашұлы: — Бұл сұраққа

  Көктем келді, тағы да көктем келді… Біз қыдырған гүл жапты бөктерлерді. Сағынам тау самалын… өпкен желді, Қол бұлғап, қош

Кітапхана! Оқу залы! Тыныштық! Тыныштықтың өзі-дағы тым ыстық. Тұлғалар тұр бір-бір томға айналып, Ұлылармен үнсіз ғана ұғыстық. Кітапхана! Күбірі жоқ

Дүние мен қайтейін өткеніңді, Қарамай алды артыңа кеткеніңді. Жалына бұл жалғанның жармасқанмен, Қанша адам қанжығаңа бөктерілді. Келмеске бет алдырып көштеріңді,

  Жас балаша шаттанып, Көкке ұшуға шақ қалып, «Мен сен үшін туыппын!»,- деп қуандың Ақбалық… Ақбалық ау, Ақбалық, Мәз боласың,

Оу, Арсыздар! Екіжүзді! Оңбағандар! Ішінде бәрің барсың, Тілімді қорлағандар! Биік – биік мінберден, Ала шұбар тілдермен, Туған тілін өзінің, Қорлағанды

Өмірдің мына, Жалғанын білем… Дұшпаның сірә, Шалғанын білем. Жаныңа жара, Салғанын білем… Көңілің қатты, Қалғанын білем. Мұңайма балам, Ауырып жараң…

Әйелің қартайыпты, Жүзінен әр тайыпты. Көрмесең тұра алмайтын, Сезімің… ортайыпты. Кезінде бағыңды ашқан, Қара көз қарындастан, Айналды бәйбішеге, Ақ жүзін

Жаным дейсің мені, Күнім дейсің, Томпиясың бірақ, түңілмейсің. Жалғыз қалғанда… суретіме қарап, Жымиясың жаным, күлімдейсің. Мені ойлап солай күн кешесің,