Қоғам

( Өлең- әңгіме) Ертеде әлде бертінде, ( білмейді анық ешкім де).Бір жалғыз үй тұрыпты, ауылдың шалғай шетінде. Отағасы әлді тың

Біздің бала күнімізде әке-шешелеріміз біреудің ақысын жеме, қарғыс деген жаман болады, кісінің ақысын жеген адамның оңғанын көрген жоқпыз дегенді аракідік

Дінмұхаммед Қонаев атамыз, ел басқарып тұрған шағында, бір шопанның үйіне түседі. Сонда ол кісі: «Димеке, қырық жыл ел басқардыңыз, айтыңызшы,

Кедейдің қасында байлығыңды айтып мақтанба, еңсесін құлатасың, Жетімнің жанында ата-анаңды айтып мақтанба, жылатасың. Науқастың алдында деніңнің саулығы туралы айтып мақтанба,

Біз бұрын үйге келген бейтаныс адамды қызырға балайтынбыз. Оның қызыр болатын да жөні бар. Себебі… Иә. Аталарымыз айтпақшы: «Қырықтың бірі

Кішкентай кезім. Жұмыстан шаршап келген анам әкемнің алдына қуырылған жұмыртқа мен жартылай күйіп кеткен печенье қойды. (Печеньені үйде өзі пісіретін).

Нағыз дос — жалғыз болсаң да жаныңда жүргендей сезінетін адам. Ол – қатеңді кешіретін, түсіністік танытатын, сыртыңнан қорғап, жоқтығыңды сездірмейтін

1. Ешкімнің құлақ етін жеме. Сенікі дұрыс екеніне сенімді болсаң да қажеті жоқ. Есіңде болсын, жас кезіңізде өзің де көп

Жұртқа жасаған жақсылығым қайтпады деп мұңаятын сәттер болады. Кейде жасаған игі істеріміз үшін өзімізге айып тағылатын кездер де бар. Айналамыздағы