Тілге ие болу, аз сөйлеу дініміздің әмірі
Тілге ие болу, аз сөйлеу дініміздің әмірі. Құран кәрімде былай делінеді:
«Садақа беру, жақсылықты әмір ету және адамдарды татуластырудан басқа сөйлеуде, сыбырласуда қайыр жоқ.» (Ниса 114)
Тілге ие болуға қатысты білдірілген хадс шәрифтердің біршамасы мынадай:
«Тілін тыйған адам құтылады.» (Тирмизи)
«Амандық қалаған адам үндемесін, тілін тұтсын» (Ибн Әбиддунийа)
«Үндемеу хикмет, бірақ үндемей жүретіндер аз» (Дәйләми)
«Амалдардың ең қабыл болатыны тілін тыю» (Табарани)
«Жақсы сөзден өзге нәрселерде тілін тыйған адам шайтанды жеңеді.» (Табарани)
«Аз сөйлейтін мүминге жақын болыңдар! Ол хикметсіз емес.» (Ибн Мажә)
«Аллаһқа және ахыретке сенген адам не жақсылық айтсын не үндемесін!» (Бұхари)
«Ең оңай ғибадат үндемеу және көркем мінез» (Ибн Әбиддүнийа)
«Мүмин алдымен ойланады кейін сөйлейді, ал мүнафиқ (екі жүзді) ойланбастан сөйлейді» (Хараити)
«Көп сөйлейтін адам, көп қателеседі, көп қателескен адамның өтірігі көп болады. Өтірігі көп болған адам жаһаннамға лайықты болады.» (Табарани)
«Құтылу үшін тіліңді тый, үйіңде отыр, күнәларың үшін жыла!» (Тирмизи)
«Адамдарды жаһаннамға сүйрейтін тілдері» (Тирмизи)
«Тілін тыймаған адам толық иманға қауыша алмайды.» (Табарани)
«Рахаттық қалаған адам тілін тыйсын» (Әбушшәйһ)
«Көп сөйлеу көңілді қарайтады, ал көңілі қарайған адам Аллаһу та’аладан алыстайды.» (Бәйһақи)
«Әмри маруф және зікірден басқа барлық сөз адамның зиянына» (Тирмизи)
«Адамның қателерінің, кемшіліктерінің көбі тілінен келеді.» (Табарани)
«Асқазанын, ар-намысын және тілін қорғаған адам бүкіл жамандықтардан қорғанған болады.» (Дәйләми)
«Көңілі дұрыс болмағанның иманы, ал тілі дұрыс болмағанның көңілі дұрыс болмайды.» (Ибн Әбиддунийа)
«Көңілі тіліне, тілі көңіліне, ісі сөзіне сай болмаған адам мүмин бола алмайды.» (Исфахани)
«Аллаһты көріп тұрғандай ғибадат ет, өзіңді өлді деп сана, бұлардан да ең жақсысы болса тіліңді тыю» (Табарани)
«Үнсіздігі тәфәккур, қарағаны ғибрат болып көп истиғфар айтқан адам құтылды.» (Дәйләми)
Сөйлеп тұрған адамның сөзін бөлу әдепсіздік болады. Хадис шәрифте: «Дін бауыры сөйлеп тұрғанда үндемей тұру адамгершілік қасиеттен» делінген (Хатиб)