Поэзия және проза

(ӨЗГЕ ТІПТІ БҰЛДАП БЕРЕР КҮШІГІН, ӨЗ ҰЛЫНЫҢ ҚҰНЫН БІЛМЕС ХАЛЫҚҚА.) С. Адай І Тəңір бермей бір тал ағаш көктерме, Тамыр

Ұзақтығындай ғасырдың, Ұйқысыз таңды атырдым. Жүрегімді өзім жұбатып Көзімнің жасын жасырдым… Кепкен бе тәйір, кенезем, Тасыды сезім — көк өзен…

Біреу кеткен дүние, біреу келіп, Біреу туып жатады, біреу өліп. Өзектіге білмесек, өлім барын, Бұл жалғанның қадірін білер ме едік.

Мен үшін жаны қалмайтын, Көңілімді аулайтын, Мұң тұна қалса қабағым, Күлкімен елтіп баурайтын, Әйелің болған жақсы екен. Үзілсе үміт жалғайтын,

Жалма, жалма!! Қалдырма, Бәрін жалма, Жалынғанға, Қарама жарым жанға. Жалмауыздар жаһанды жайлайды екен, Дүниенің қауызы тарылғанда. Жалма, жалма! Үйіңді, ұяңды

Сол бір кеште жарқылдаған жасындай Сол қарындас көрінді шын асылдай. Жанарынан сорғалаған жаңбыры – Қиырдағы бар қазақтың жасындай. Сол қарындас

Бір көш кетіп барады, көсемі көп, Тұлпары аз бұл көштің, есегі көп. Қанағатсыз, тойымсыз, пәс пенделер, Аларың көп қайтейін, есебі

Қырғыз ақыны Қиял Тажиеваның өлеңі: Мен не үшін келдім екен өмірге Ұшып жүрмін ертегі әлем көгінде, Мың сан сұрақ маза

Шыным осы, күрсін мейлің, күл мейлің, Руым кім? Қай жүзденмін? Білмеймін… Ырым- сырым, салт дәстүрді сүймеймін, Аруақ түгіл, Тәңірге бас

Бішкектегі аға-досым, көрнекті ақын Атантай Акбаровтан аударма: Қасиетті баба, әжелер Батыр, дана болған баба, әжелер, бойларына асыл қасиет жинаған. Елді,