Әңгіме

«Ішіме сыйған балам сыртыма да сыяды» деп, апам мені келін болып түскен босағадан үйге әкеліп алғанымен, төркiнiмде күтіп тұрған жұмақты

Ене мен келін арасындағы бітпейтін ,,жауластық» туралы мен де кішкене жаза кетейінші. Мен де келін болдым, болғанда да үлкен жанұяға

Әкем түнде жатарда өз иманын өзі үйіріп, көп уақыт бойы алақанын жайып, дұға жасап отыратын. Кейде мен де әкемнің дұғасына

Тоқсанбай бабадан тараған төртеудің біреуі Жылтыр ата, одан Төлетай, одан Сұлтан деген ағамыз еді ғой. Шыр бітпеген қу сирақ кедей.

Өткен заманда бір пақыр жігіт бар еді. Ол анасын, əйелін және балаларын бағу үшін бір байдың қол астында жалшы болып

Дұрыс іні бола алмаған, дұрыс аға бола алмайды. Ағайын ара­сында бір жас үлкен не кіші болса да оған ағалық не

Қарның ашса табылғанын жейсің, иə болмаса күйеуіңнің миын жейсің- дейді Гүлдария көршім. Күйеудің миын жегеннен Құдай сақтасын. Жегізіп отыра беретін

Жаздың ми солқылдатар ыстық күні. Бестің шайын ішкелі жатырғанбыз. Енем мен ерім есігіне тор ұсталған кішкене үйде, мен шай қамымен

Қасқыр шайқаста жеңілгенде, ол күтпеген әрекет — табиғаттың терең даналығына негізделген қадамға барады. Жеңіске жету мүмкіндігі қалмағанын түсінген сәтте, ол

Жаңыл кейуана бүгін ерте оянды. Жаңа шыққан күннің алтын сәулесі бөлме ішіне тарапты, нұрланып ерекше бір шырай танытып тұр. Көрпені